Amazing Monster Wolf's World

- Nie, nie jestem - westchnął obcy, wciąż przyglądając się Ryanowi, parę zerknięć poświęcając przy okazji również Iskrze. Wyglądał, jakby się wahał, zastanawiał się nad czymś.
- Ale mam sprawę do ciebie - odezwał się w końcu. O ile do tej pory nie okazywał żadnych emocji, tak teraz dało się wyczuć lekkie zmieszanie z jego strony.
- To zacznij, chole*a, wreszcie gadać do rzeczy - warknął Ryan.
- Przy niej?
Obaj popatrzyli na dziewczynę.
- Przy niej - potwierdził po chwili chłopak.
Okularnik wyciągnął rękę do młodszego.
- Ethan... Jesteśmy...
- Ty sku*wielu, to ty?! - wrzasnął Ryan, w czystym gniewnym odruchu rzucając się na faceta z pięściami. Tamten widocznie nie przewidział aż takiej reakcji, gdyż ułamek sekundy później obaj tarzali się po ziemi.

Mężczyzna tylko pokiwał lekko głową, nie odzywając się.
- Ej! I ty, Brutusie, przeciwko mnie? - jęknął Ryan, posyłając krzywe spojrzenie im obojgu.
No właśnie, im obojgu, bo facet nie raczył ruszyć się z miejsca i iść dalej, gdzie miał iść. Stał i gapił się na Ryana, wywołując w nim narastające uczucie niepokoju i, co za tym szło, zwiększony poziom irytacji.
- Co się tak lampisz, lamusie?
Tamten, ze stoickim spokojem, puścił mimo uszu kolejną zaczepkę i sam zadał pytanie:
- Ty jesteś może Ryan Springer?
Szczególny nacisk położył na nazwisko. Prawdziwe nazwisko Ryana, którego nikt, poza martwym obecnie Lloydem nie znał.
Młody wilkokrwisty gwałtownie cofnął się, zaciskając pięści, gotowy do ucieczki lub walki.
- Czego chcesz? Z psiarni jesteś?

- Ma-ru-dzisz - akcentował osobno każdą sylabę. Zapletł palce na karku i obrócił się do Iskry, idąc tyłem.
Długo w ten sposób nie uszedł, bo parę metrów dalej, na pierwszym zakręcie wpadł na kogoś. Dziwnym trafem wcześniej go nie wyczuł.
Odskoczył jak oparzony, wrogim spojrzeniem mierząc przeszkodę. Był to starszy od Ryana facet, mierzący około stu osiemdziesięciu centymetrów wzrostu. Brunet, ubrany ni to modnie, ni sportowo, z okularami na nosie, które właśnie poprawiał, po tym niespodziewanym spotkaniu bliskiego stopnia.
- Jak łazisz, pajacu - warknął chłopak.

- Uhuum... - mruknął.
- Nie lubię tamtej drogi - wskazał ręką przeciwny kierunek, nawet nie racząc się w tamtą stronę odwrócić.
- A ta jest całkiem fajna i też da się dojść.

- Masz te dni? Strasznie marudzisz - skwitował, przystając na chwilę przed budynkiem. Przeciągnął się i wybrał uliczkę skręcającą w lewo.