Amazing Monster Wolf's World

// Jeah, jeszcze tylko tydzień i Ezio Junior przyjdzie na świat xD Płeć wybrana, jeszcze imię...

- Tak, nic mi nie jest - odparła, z bladym uśmiechem. Przynajmniej Cate przestała krzyczeć.
Usiadła. I wtedy poczuła, jak dziecko zaczyna się poruszać. Kopnęło... Skrzywiła się, ledwo-dostrzegalnie.
Gdyby tylko mogła cofnąć czas... Nie musiałaby się teraz zastanawiać, co zrobić z dzieckiem, a Cate pewnie w tym momencie cieszyłaby się obecnością Nicki...

- Cate! - napomniała ją, nieco ostrzejszym tonem. Mało nie dodała przy tym: Nie jestem asasynką, ale ugryzła się w język.
- Rozumiem twój ból, ale nie możesz chcieć wymordować z tego powodu połowy świata - ledwo to powiedziała, a świat zawirował jej przed oczami. Odruchowo oparła się o kanapę, by nie upaść na podłogę. Było jej słabo, ale nie zemdlała.
Nie odklejając się od sofy, podniosła wzrok ponownie na kuzynkę, zawierając w tym spojrzeniu trzy słowa. Nie zrób głupstwa.

Connor:

Connor nie dostrzegł, wprawdzie, naszyjnika Ciri, ale zaczęło go niepokoić jej zachowanie. Przecież on był ranny, a jeśli wpadnie tu czterech uzbrojonych po zęby facetów i ona ich wyda... Nie miałby raczej większych szans, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że sam był bez broni.
Dalsze jego rozmyślania na ten temat przerwał szelest i nagłe pojawienie się templariuszy. Tamci przystanęli na chwilę, zaskoczeni widokiem trójki wilkokrwistych. Nie rozpoznali ich, na szczęście...
Connor udawał również zdziwionego pojawieniem się czterech mężczyzn. Jeden z nich podszedł bliżej, zatrzymując się o dwa kroki od Connora, pozostali stali w pogotowiu. Dowódca oddziału pościgowego uważnie zmierzył wzrokiem całą trójkę. Widać było, że ich opłakany stan wzbudził w nim podejrzenia. Auditore postanowił zagrać va bank. Postąpił krok naprzód i przybrał wyraz twarzy pewnego siebie herszta pierwszej lepszej bandy łobuzów.
- Czego od nas chcecie? - zapytał po chwili, twardym tonem. Zaraz jednak poznał, że źle ocenił przeciwnika. Nie udało mu się go "zdominować". Wybrał kiepską formę zagrywki. Łatwo było to poznać, chociażby po tym, że pistolet, który nagle pojawił się w ręku mężczyzny, był skierowany lufą prosto w pierś Connora.
- Spokojniej, synku. Ja tu jestem od zadawania pytań - odezwał się templariusz, głosem przypominającym z lekka rechot żaby. Connor cofnął się z powrotem, zerknąc przy tym na Ciri i Logana.
Jeśli teraz coś im się stanie, to będzie oczywiście znowu jego wina...

// Stęskniłam się już za Tb, wiesz? xD

Również wstała. Podeszła bliżej do Cate i bez słowa po prostu ją przytuliła do siebie. Wiedziała, ile znaczy taki gest, od serca, kiedy się jest na dnie rozpaczy. Kiedy można poczuć przy sobie ciepło drugiego człowieka. Wie się, że nie jest się samym.
Z drugiej strony... Sama niemal nie zalała się łzami. Udało jej się to chyba tylko dzięki środkom uspokajającym.
Krwawiło jej serce, kiedy widziała dramat Młodej. Coś w niej pękło. Żałowała. Żałowała, jak nigdy, tego, co zrobiła.
Ale to się już nie odstanie...

// To by było wtedy głupie, chodzić z tym po mieście xD
Też mam problem z odmianą xD

- Rozgość się - powiedziała, starając się nadać wypowiedzi miły ton - Zaraz wracam...
Poszła do łazienki i zamknęła się w niej. Musiała się upewnić, że to nie jest prawda, a jedynie jej niczym nieuzasadnione przypuszczenia. Sięgnęła po test ciążowy, który dziwnym trafem miała w szafce, i zrobiła wszystko tak, jak było napisane w instrukcji.
Przymkęła oczy i policzyła w myślach do dziesięciu, by się trochę uspokoić. Spojrzała na test i mało nie zemdlała. Jak to, pozytywny?!...
Zrobiła test drugi raz. I tym razem wynik był taki sam.
Załamana usiadła na brzegu wanny i ukryła twarz w dłoniach. Przecież ona nie może być w ciąży! Co ona zrobi z dzieckiem? Była chrześcijanką. Aborcja nawet przez myśl jej nie przeszła.

Odwzajemniła krótko uśmiech. Był tak samo prawdziwy, jak uśmiech Cate.
Nurtowało ją, a zarazem i przerażało jedno pytanie... Między innymi dlatego tak śpieszyło się jej teraz do domu.
Wstała z ziemi. Rozejrzała się dookoła bez jakiegoś konkretnego celu i wzięła głębszy wdech. Ponownie przeniosła wzrok na Młodą.
- Więc chodźmy - powiedziała i ruszyła w stronę miasta.

Connor:

Ledwo się powstrzymał, by nie podejść i dać w zęby temu typkowi. On śmiał obrazić Lyss. On śmiał... Zmierzył go jedynie takim wzrokiem, od którego pierwszy lepszy kopnąłby niemal w kalendarz, ze strachu, ale nie odezwał się. Jakoś nie specjalnie interesowała go chęć zemsty owego Sama. Zacisnął pięści. Jeśli będzie chciał się bić, to chyba będzie musiał najpierw jego pokonać.

W sumie to dziwiła ją reakcja Młodej na wieść o śmierci siostry. Była taka... Dojrzała. Ona sama, kiedy zmarła Jess, wpadła w taką histerię, że nikt nie dał rady jej uspokoić. Opiekunom ledwo udało się zatrzymać ją w domu, żeby przypadkiem nie zrobiła jakiegoś głupstwa. I tak skończyło się na kilku zbitych dzbankach i latających po pokoju poduszkach.
Oparła głowę o pień drzewa i utopiła wzrok gdzieś w gałęziach drzew.
- Może pójdziemy do mnie? - zaproponowała, chcąc jakoś przerwać tę okropną ciszę.