Amazing Monster Wolf's World

- Myślałam, że dobiegnę. Z resztą nie sądzę, żeby było ci przykro. Ty jak wszyscy inni, bierzecie co chcecie - parsknęła.
Bała się coraz bardziej. Odwróciła wzrok.

Milczała chwilę.
- W takim razie puść mnie. To boli  - wymamrotała, zastanawiając się czy zdąży uciec, czy może lepiej najpierw wydrapać mu oczy, hdy ten ją puści.

Zdusiła krzyk bólu, gdy ten naruszył uszkodzone wczoraj ramię. Odruchowo wyrwała się, a strach dodał jej skrzydeł. Ruszyła biegiem w następną uliczkę, ale ta była przegrodzona siatką. Fox zaczęła się wspinać, próbując uciec.

Kiedy udało im się powalić go na ziemię, nieco zdziwiona trudem, z jakim przyszło to dość silnej i dobrze odżywionej jak na tutejsze standardy bandzie, zeskoczyła zgrabnie z dachu na barierkę, a potem na ziemię.
- Dość - nie krzyczała, ale i tak wszyscy na chwilę zatrzymali się, by utkwić oczy w sylwetce Fox.
Nie odsunęli się, bo im nie kazała, tylko nadal przytrzymywali go przy ziemi. I tyle, skończyli z biciem. Chociaż Fox miała pewność, że chcieliby dokończyć katowanie obcego. Jej autorytet był nadal na tyle silny, by nie podważyli rozkazu.
Podeszła bliżej spoglądając na powalonego.
- Jesteś obcy - powiedziała to takim tonem, jakby miało to oznaczać "jesteś wrogiem" - I nie powinno cię tu być.
- Ledwo przyszedłeś, a już się w coś wplątałeś. Jak widzisz, to nasze miejsce. My tutaj dowodzimy, konkretnie ja i paru moich kolegów. Wołają na mnie Fox i tą nazwę powinieneś zapamiętać.
Pochyliła się, niemal uklękła obok niego. Posłała mu uśmiech, jakkolwiek drwiący, tak całkiem ładny.
- Nie chcę cię zabijać, więc nie zjawiaj się tu więcej.
Podniosła się i odsunęła o kilka kroków.
- Przeszukajcie go.
Jeden z nich, o lekkiej budowie i jasnych, brudnych włosach, najmłodszy, pochylił się i zaczął szukać czegoś wartościowego, szybkimi pewnymi ruchami, które świadczyły o tym, że to nie był jego pierwszy raz. Znalazł woreczek i zerwał go z szyi i podał Fox.
- Wezmę to sobie. W zamian, oni nie skrzywdzą cię... trwale - jej głos, byłby miły dla ucha, gdyby nie kpina.
Oddaliła się szybko, zwinnym ruchem wspinając się na dach pobliskiego budynku, obdarzając chłopców długim, przyzwalającym spojrzeniem.
Rozprawili się z nim szybko, sfrustrowani tym, że ona nie dała im go zabić. Zniknęli w jednej z wielu uliczek, śmiejąc się i przepychając.

• Ma 170 centymetrów wzrostu.
• Raczej szczupła, wysportowana.
• Jej oczy są w kolorze brązu, którego odcień zmienia się w zależności od nastroju. Przechodzą od złota do niemal czerwieni.
• Naturalnym kolorem jej włosów jest ciemnobrązowy, zdarza jej się jednak go rozjaśniać.
• Boi się klaunów, dużych psów i płaskich otwartych przestrzeni, kiedy nie ma się gdzie schować.
• Uwielbia owoce i nie przepada za mięsem.
• Tatuaże ma już od dawna, pokrywają one sporą część lewego ramienia, plecy.
• Jest doskonała w parkourze, uwielbia wysokie i trudno dostępne miejsca.
• Pali papierosy, ale nie jest uzależniona. Podobnie z alkoholem.
• Lubi malować. Jest dość dobra w sztuce makijażu.
• Ma swoje przyzwyczajenia, dla przykładu, potrafi nie jeść całymi dniami, ale pije niemal hektolitry wody.