Amazing Monster Wolf's World

- Jakiś pomysł na plan działania? - Fox rzuciła Emily znużone spojrzenie.
- Przede wszystkim, musimy wiedzieć, gdzie będziesz. Nie sądzę, by Peter dał się śledzić, więc to nie wchodzi w grę. Możemy wziąć pod uwagę jakiś nadajnik, który wskazałby nam twoje położenie, tylko, że takie cholerstwo jest drogie.
Nathan wydawał się zmęczony równie mocno, co Fox.
Twarz Emily rozświetliła się niespodziewanie.
- Nat, jesteś genialny! Fox, dawaj telefon.
- Czekaj, co? - wilkokrwista gapiła się na Emily jak cielę na malowane wrota.
Ta wyrwała jej telefon i bez słowa, za to z radosnym nuceniem zaczęła w nim grzebać.
- Patrzcie!
Wyciągnęła komórkę w stronę pozostałej trójki.
- Aplikacja śledząca, teoretycznie przeznaczona dla rodziców, wiecie, w stylu "Gdzie jest moje dziecko". Darmowa, powinna działać, telefon jest czymś normalnym, co nosi się przy sobie, nie zareaguje na żaden czujnik. Jeśli coś pójdzie nie tak, Fox może przekazać telefon twojemu synowi, żebyśmy mogli go znaleźć - Emily wyszczerzyła się w uśmiechu, dumna z siebie.

- Gdyby coś poszło nie tak, więcej byś mnie nie zobaczył - prychnęła cicho.
***
Fox spała, zwinięta w najdziwniejszej możliwie pozycji na krześle odsuniętym od stołu, przy którym prócz niej i Jona siedziały jeszcze dwie osoby, wezwane przez wilkokrwistą tuż po wyjściu Eve. Minęło około 20 godzin rozważania każdego szczegółu, pułapki, awaryjnych wyjść i wszystkiego co mogło pójść nie tak. Emily z entuzjazmem podchodziła do całej sprawy, jej towarzysz - Nathan, odpowiedzialny był za zburzenie każdego optymistycznego acz nierealnego założenia.
Emily paplała zawzięcie o konieczności wykorzystania elementu zaskoczenia, gdy Nathan próbował wtrącić, że taki element nie istnieje, bo Peter na pewno spodziewa się podstępu. Mężczyzna był za rezygnacją z próby uratowania Adriena, na co żywo protestowała jego towarzyszka. Korzystając ze snu Fox rozważyli też opcję zostawienia jej na pastwę losu, gdyby coś jednak poszło nie tak.
W tym momencie rozległo się nieśmiałe pukanie do drzwi. Fox natychmiast podniosła głowę, złagodzona snem twarz znów stężała. Emily gestem nakłoniła ją do otwarcia drzwi.
Za nimi stało dziecko, drżąc wyciągnęło w stronę Fox starannie opakowany list. Kobieta wysypała na dłoń ulicznika kilka monet i już go nie było. Zamknęła drzwi, podchodząc do stołu, przy którym nagle zapadła cisza.
- Mam się stawić w wyznaczone miejsce, skąd odbierze mnie człowiek Petera. Nie mogę wziąć ze sobą nikogo prócz psa, który doprowadzi Adriena tutaj. Cholera, on wie nawet, czego nauczyłam Mię.
Podała liścik Jonowi. Prócz suchych informacji, list kończył się ironicznym "Kocham, Peter." zapisanym starannym charakterem pisma.

- Od ciebie nic. Od Adriena też nic. Chodzi o mnie. Mój syn miał na imię Aiden. Umarł półtora roku temu, Peter dobrze wie, że to było jego dziecko. Wie też, że winię się za jego śmierć.
Zamilkła na chwilę, patrząc w przestrzeń, ponad jego ramieniem. Fox próbowała uspokoić gonitwę myśli, by nie okazać słabości. Aiden nadal był drażliwym tematem.
- Zdradziłam Petera. Dwukrotnie. Po raz pierwszy, kiedy wybrałam ciebie, po raz drugi, gdy zamiast do niego wróciłam do jego siostry, jednej z największych jego rywalek o władzę. On chce mnie ukarać, ale nie porywając mnie i torturując, to byłoby zbyt proste. On chce, bym sama do niego przyszła. Wykorzystuje mój sentyment do Aidena, bo dobrze wie, że nie pozwolę mu na skrzywdzenie twojego dziecka.
Umilkła ponownie, tym razem z lekkim uśmieszkiem.
- Zaczekam, aż da mi znak. Wtedy zgodzę się na propozycję wymiany, dzieciak za mnie. Tylko, że zamiast dać się złapać, mam zamiar upiec dwie pieczenie na jednym ogniu Za pomocą osób równie zdesperowanych oddam ci twojego syna i zdobędę Petera. A potem sprawię, że pożałuje, że się narodził.

Szarpnęła się, bezcelowo. Przez chwilę gapiła się na Jona niezadowolona.
- Nagle ogłuchłeś? - syknęła.
Przez moment wydawało się, że nie powie już nic.
- Powiedziałam, że jeżeli dobrze wszystko przewidziałam, to twój szczeniak jest bezpieczny. Rzadko się mylę. I nic więcej ci nie powiem, jeżeli będziesz mnie tak trzymał, troglodyto.
Rzuciła mu drwiące spojrzenie. Lubiła jego syna, ale nie na tyle, by przejąć się jego losem w obliczu znacznie większego planu.

Wyprostowała się, słysząc kroki. Zaczęła pracować na wyższych obrotach, nie wyczuwając Adriena wraz z jego opiekunką. Fox nie sądziła, by dziewczyna okazała się na tyle nierozsądna, by zostawić chłopca samego. A to oznaczało, że...
- Czyli jednak scenariusz drugi. Peter okazał się mniej przewidywalny niż sądziłam. Jeśli dobrze to zaplanowałam, to twojemu dziecku nic nie jest  - mruknęła, wychylając się z salonu.
Z nową energią rzuciła się do notatek. Peter zrobił pierwszy krok, mogła więc zająć się swoim. Po pierwsze, trzeba skontaktować się z Emily, ona powinna wiedzieć co trzeba zrobić. Miała cichą nadzieję, że Jon okaże się profesjonalistą i pozłości się tylko chwilę. Nie potrzebowała burzy hormonów zirytowanego ojca.