Lasek

[Nicki]

Nie duży, nie mały, taki sobie lasek nieopodal łąki. Jest tu cicho, rosną grzyby i inne. Fajne miejsce jeśli lubisz spokój

[Nicki]

Weszła. Nikogo nie widziała więc zmieniła się w wilka. Nareszcie mogła poczuć  się jak wilk, od jej pierwszej przemiany nie miała czasu na to...tyle się  wydarzyło...

[Nicki]

Zmieniła się w człowieka. Wybiegła.

[Altaïr]

Wszedłem. Rozejrzałem się. Zmieniłem się w wilka i poszedłem pospacerować.

[Ciri]

Weszła zatrzymując się po chwili. Wiedziała, że ktoś za nią idzie. Wzięła głęboki oddech iw mgnieniu okna wspięła się na najbliższe drzewo. Zaczęła biec po gałęziach, w myślach powtarzając rady Dannyla, gdy ten uczył ją swobodnego biegu na drzewach. Wiedziała, że jej prześladowca biegnie po ziemi.

[Ciri]

Na chwilę wybiła się z rytmu i tyle wystarczyło. Coś trafiło ją w ramię sprawiając, że spadła na ziemię. Spojrzała na swojego przeciwnika. To była rudowłosa dziewczyna. Ciri widziała ją już gdzieś wcześniej. Zerknęła na swoje ramię i zauważyła tkwiącą w nim strzałkę. Wyszarpnęła ją z ciała. Na twarzy rudej pojawił się drwiący uśmiech.
-Za chwilę się przemienisz. Ta strzałka tak działała
W oczach Ciri zaczęła narastać panika.

[Ciri]

-Dlaczego?-pytanie wypowiedziane już bardziej chrapliwym głosem.
-Miałaś od niego wszystko to, o co ja musiałam żebrać. A wydałaś go na śmierć, za jakiegoś szczeniaka. Zapłacisz mi za to-wywarczała ruda.
Przyspieszone bicie serca, oddech, którego nie można złapać. Nagłe przypływy gorąca. Światło oślepia. Już po chwili zamiast białowłosej dziewczyny na ziemi siedział cicho skowycząc spory biały wilk o zielnych, nieco zamglonych oczach.
Ruda także się zmieniła.

[Connor]

Zjawił się. Tyle, że stał ukryty za drzewem. Przybył trochę za późno, by być pewnym, co się dzieje. Widział jedynie dwie wadery. Jak się domyślał, Ciri była tą białą. Postanowił chwilę poczekać i, w razie czego, interweniować.

[Ciri]

Ruda nastroszyła się, by wyglądać na większą, ale Ciri już przestała być sobą. Jej wilcze "ja" przejęło kontrolę. Rzuciła się na waderę kłami rozdzierając jej bok. Odskoczyła równie szybko jak zaatakowała z zadowoloną miną krążąc wokół. Ruda zdawała się być zdumiona takim atakiem. Skowyt utknął jej w gardle. Już po chwili leżała na ziemi przygnieciona masą białego futra z kłami kłapiącymi jej nad gardłem. Kolejny wilk wyprysnął niczym strzała z krzaków. Zepchnął Ciri zadając jej głęboką ranę w lewej przedniej łapie, od barku aż do ramienia. Biała wadera przyczaiła się przy ziemi obserwując jak złoty samiec pomaga pozbierać się rudej.  Rana jej nie obchodziła. Zaatakowała znowu z uporczywą napastliwością.

Logan, który przyczłapał za Connorem obserwował to wszystko ze zdumieniem.

[Connor]

Zacisnął wargi. Musi pomóc Ciri. Wyszedł zza drzewa, przemieniając się od razu.
Cicho warknął, zbliżając się walczących. Może i był ranny, ale w tamtej chwili to mu wcale nie przeszkadzało.

[Ciri]

Ciri obrzuciła Connora nieprzyjaznym spojrzeniem. Jej wilcze ja, nie obchodziło kim on był. Rzuciła się na złotego. Nie zważała na swoją ranę, po prostu odciążała łapę, by utrzymać równowagę. Jej kły zacisnęły się na karku samca, zdumionego siłą takiego ataku. Próbował odpowiedziec jej podobna siłą, ale prócz kolejnej rany w okolicach pyska nic jej nie zrobił. Z lasu wypadli kolejni wilkokrwiści. Rzucili się w wir walki atakując także Connora. Ciri nadal miała przewagę mimo tego, że zarobiła coraz więcej ran. Złoty już padł, podobnie broniąca go ruda. Pozostała jeszcze dwójka wilkokrwistych.
Tymczasem Logan zauważył, że coś jest ewidentnie nie tak. Zachowanie wilczej postaci Ciri nie pasowało do ludzkiej. Zauważył porzuconą sakiewkę ze strzałkami. Jedne były niebieskie, drugie zielone. Porzucona zielona strzałka świadczyła o tym, że to ta prowadziła do przymusowej przemiany. Co w takim razie robił drugi kolor?

[Connor]

Connor nieźle sobie radził, jeśli wziąć pod uwagę, że był ranny i zmęczony. Nie pozwolił żadnemu przeciwnikowi podejść na tyle blisk